Oefening

In de klasjes en uit de boeken leer je dat je waters kunnen breken voordat de weeën beginnen. En dat dat een enorme stroom water kan zijn, of een klein beetje. En dat je dan de vroedvrouw moet waarschuwen omdat de baby een infectie op kan lopen als de vliezen gebroken zijn. Ja de theorie is wel duidelijk, maar toen ik gister ineens wat 'water' verloor, wist ik het niet zo zeker. Misschien was mijn blaas wel lek? Ik liet het maar even zo, tot Adam thuis was en we samen na een uur bedachten dat we misschien toch de vroedvrouw moesten bellen. Die zei meteen dat we naar het ziekenhuis moesten, en had ik mijn tasje wel klaar staan want ze zouden me wel eens kunnen houden. Nou nee, dus Adam en ik hebben als een dolle wat spullen voor mij bij elkaar gezocht en wat pakjes en luiertjes en dingen voor de baby. De afdeling in Brighton was vol en dus mochten we kiezen tussen Worthing, Eastbourne en Haywards Heath. De laatste werd het, en dus reden we 's avonds om half 10 over donkere landweggetjes op zoek naar het streekziekenhuisje. Daar werden we met open armen ontvangen, misschien omdat we allebei in opperbest humeur waren en vooral moesten lachen om de hele situatie. De vroedvrouw had me binnen vijf minuten in bed met een monitor op mijn buik voor de baby, een bloeddrukapparaat om mijn arm, een thermometer in mijn mond en een apparaatje in mijn hand met een knopje waar ik iedere keer als de baby bewoog op moest drukken. Adam kon helaas geen foto nemen want de camera zat in de tas en die hadden we in de auto laten staan, anders zouden ze nog denken dat ik wilde blijven.
Na een uur kwam de dokter kijken, en bleken de vliezen nog intact. Maar de vroedvrouw wilde ons nog niet laten gaan, of we niet wat thee wilden, en ze zou ons eens even een rondleiding geven, voor het geval ik bij hun kwam bevallen. En dus liepen we pas na middernacht het ziekenhuis uit, allebei nog steeds de slappe lach. Leuk, zo'n oefenrondje.