i

Dit verhaaltje gaat over Olive. En wel over de naam Olive. Toen ik nog in verwachting was en zeker wist dat er een jongetje in mijn buik zat, waren Adam en ik er al snel over uit hoe dat jongetje ging heten: Finley. We dachten ook na over een meisjesnaam, want je wist maar nooit, maar we kwamen er niet uit. Toen ik een maand of 7 was en we af en toe voorzichtig twijfelden of het wel een jongetje was, kwam Adam op een middag thuis en zei: Olive. Oh, zei ik zachtjes: Olive. Maar ik zei ook meteen: nee, dat kan niet. Want Olive is echt een Engelse meisjesnaam en ik wilde een naam die, net zoals Jasper, in beide talen zou werken. De weken daarna bleven we de naam herhalen: Olive. Olive. En niet lang voordat de eerste weeën begonnen zei ik tegen Adam: Okee, Olive... maar alleen als er Anna achter mag, naar mijn mama. En toen kwam ze mijn buik uit en ik weet nog dat Adam haar vasthield en fluisterde: On, is it Olive? En ja het was echt Olive. Op de naam Jasper kregen we nauwelijks reacties, Jasper was gewoon Jasper. Prima. Maar Olive... Mensen waren stapeldol op de naam, prachtige naam, geweldig. Of ze moesten er toch wel een beetje aan wennen. Mag ook. Adam en ik waren vanaf dag 1 dolgelukkig met Olive en met haar naam. Maar nu vijf maanden later is er toch een beetje een talen-dingetje. En daarom dit stukje, met een klein talenlesje er aan vastgeknoopt voor alle Nederlandse familie en vrienden: Er zit een i in Olive. Het is een korte zachte i. En de i moet in Olive. Anders klinkt Olive een beetje als Ollef, of erger nog als Olf. En mijn meisje rijmt niet op wolf. Het is de i die ook in Liz zit, in zin, in live (let wel: niet in life. Dat is een langere i). Misschien moeten we zeggen: het klinkt als Ollif. En wie het echt niet uit kan spreken mag ook Ollie zeggen, of Anna. Maar please, please, geen Ollef en geen Olf.