Juichen

Je moet nooit te vroeg juichen. Dat heb ik ook geleerd. Alles blijft de hele tijd veranderen. Olive slaapt!! zeiden Adam en ik in de eerste weken na haar geboorte. We wisten het zeker, dit kindje ging doorslapen vanaf drie maanden, of misschien zelfs vanaf twee of vanaf een week of zes. Je zag het gewoon: meisje Olive had geen honger 's nachts, ze sliep al vanaf heel vroeg uren en uren achter elkaar. Nee dus. Olive drinkt!! juichten Adam en ik een paar weken geleden. Ik had nieuwe melk voor haar gekocht, dikke melk voor tere popjes, en ze had gulzig haar eerste fles leeggedronken. Een paar dagen leek het beter te gaan, maar toen ging ze weer kleine muizenslokjes drinken. Ik belde de wijkverpleegkundige, liet haar weer wegen, ging naar de dokter, kocht weer nieuwe melk, nieuwe speentjes voor de flessen, ging weer naar de dokter. Olive ging alleen maar minder en minder drinken, en vaker en vaker. 's Nachts werd ze wakker voor vier mini flesjes. Honger had ze wel, maar het wilde maar niet naar binnen. Volgens de huisarts was er geen reden tot zorgen, meisje Olive zag er goed uit, ze was niet uitgedroogd. Dat ze minimaal 700 ml en maximaal 1 liter per dag moet drinken en soms nog niet eens de 400 ml haalt... tja... Ik zat met mijn handen in mijn haar. Iedereen bleef maar zeggen dat ze er goed uitzag en dat het allemaal wel los zou lopen, maar voor mijn gevoel klopte er iets niet. Zondagavond speurde ik het internet af naar nieuwe oplossingen en kwam uiteindelijk terecht op de algemene website van cranio-sacrale therapeuten. Oa voor babies met voedingsproblemen. Maandag vond ik een baby-cranio-expert in Seaford en een dag later konden we al terecht. Mij hoorde je niet juichen, maar ik had in ieder geval het gevoel dat er iets werd gedaan. De therapeut luisterde naar mijn verhaal over Olive, de zwangerschap en de bevalling. Hij voelde aan haar hoofdje, haar nekje, haar keel, haar ruggetje en haar buik. Ja hij snapte wel dat ze niet kon drinken, haar kaken en haar keeltje staan heel strak en daardoor kan ze gewoon niet goed slikken. Ook voelde hij heel veel slijm en ja hij kon haar wel behandelen. Dik twintig minuten later moest Olive overgeven. Een grote hand vol slijmerig snot. Dat had waarschijnlijk in haar maagje gezeten en omdat ze dat niet kan verteren was er ook niet veel ruimte voor melk over. De beste man waarschuwde dat we waarschijnlijk een groot verschil zouden zien de eerste dag en dat ze daarna weer terug zou vallen tot de volgende behandeling. En zo ging het ook. Olive dronk gisteren een reusachtige fles voordat ze ging slapen, meer dan ze ooit gedronken had, en vanochtend weer een piep klein beetje. Nee mij hoor je nog niet juichen, maar volgende week gaan we weer langs bij de wonderdokter.