Olive

De dag na thuiskomst gingen we op bezoek bij vrienden die tijdens ons vertrek een kindje gekregen hadden. Kleine Roscoe was net drie weken. En klein! Hij had hetzelfde geboorte gewicht als Olive. Maar hij was zo klein. Nee, zo klein was mijn Olive niet geweest. Ja toch wel, verzekerde Adam me en vriendin Emma die Olive had gezien toen ze nog maar net uit mijn buik was. Jeetje. Ik keek van Roscoe naar Olive, die naar me toe was gekropen en zichzelf omhoog had getrokken aan de rand van de bank. Ze lachte haar twee tanden bloot en trok haar neusje op. Ja mijn Olive was ook zo klein geweest. En nu is ze al bijna 1 en speelt al samen met Jasper met de blokken. Olive haalt ze uit de grote blauwe doos en Jasper bouwt er een toren van. Ze is een makkelijke baby geweest, en ook een moeilijke. Al bijna een jaar worstelen we met eten en slapen. Olive die vaak en weinig van de borst dronk, die alleen piep kleine flesjes dronk, eet nu ook nog maar kleine beetjes. En slapen. Ach slapen. Daar hebben we het maar niet over. Kleine Roscoe sliep al door de nacht toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield. Mijn dochter leert dat nu, in mijn werkkamer. En terwijl Olive uithuilt, huil ik zachtjes mee. Lief, zoet, mooi, stoer meisje van me.