Kiko

Een tijd terug zagen Jasper en ik een mevrouw bovenop een paard. Ze reden door het hoofdstraatje van Alfriston en de hoefjes van het paard gingen 'klip klop klip klop' op het asfalt. Jaspers mond viel open van verbazing en de rest van de dag deed hij het geluid na: ki ko ki ko ki ko. Sindsdien noemt hij een paard een kiko. In Frankrijk liepen we over een markt en daar was een kraampje met speelgoed. Voor vijf euro kon je een dierenpakket kopen in een plastic tasje en Jasper mocht van ons een zak uitzoeken. Hij ging meteen voor de paarden. Adam probeerde nog om de reptielen te verkopen en toen de vissen en toen de wilde dieren. Maar Jasper riep: Nooo noo, kiko kiko!! Sindsdien speelt Jasper iedere dag met zijn collectie paarden, vijf verschillende, en ook met een klein hobbelpaardje dat hij daarvoor nooit zag staan. Naar de koeien wil hij niet meer kijken, wel naar de kikos een paar velden verderop. En toen liep er in de supermarkt voor ons een vrouw op hoge hakken, klip klop klip klop. Jasper had het niet meer: was die mevrouw een paard? Nu speurt hij op straat naar hoge hakken en roept dan heel hard: kikokikokiko! Toen ik vorige week een ochtend alleen ging winkelen en mijn oog viel op hele leuke hakjes, had ik beter moeten weten. Maar toch, ze waren afgeprijsd en ze stonden zo leuk. Toen ik ze thuis liet zien, riep Jasper: KIKOOOO!! En trok meteen zijn eigen schoentjes uit. Nu loopt er steeds een klein jongetje door het huis met twee verschillende sokken in veel te grote pumps. Klip klop klip klop klip klop.