Boos!

De afgelopen maanden zeiden Adam en ik steeds tegen elkaar: wat is Jasper toch lief, wat luistert hij toch goed. Misschien krijgt hij die woede-aanvallen waar iedereen het altijd over heeft gewoon niet. Juist ja. De afgelopen dagen was Jasper een paar keer boos. Maar dan meer: **@!!BOOS!!*@! Goh, dat was even wennen. De eerste keer was een paar nachten terug. Jasper had 's nachts dorst. We hadden boerenkool met worst gegeten en in de worstjes zat zout. Fair enough, een flesje melk was snel gemaakt. Maar nee, Jasper had daarna nog steeds dorst. Adam haalde zijn drinkbeker, deed er water in en Jasper leek weer te gaan slapen. Maar vijf minuten later begon hij toch te brullen. Na een paar minuten haalde ik hem weer uit bed. Huilend, krijsend, helemaal rood aangelopen. Hij wees resoluut naar beneden, we móesten naar beneden. Ik gaf al snel in, vooral omdat ik zelf wilde slapen. Beneden wees Jasper naar de koelkast, daarna probeerde hij de drinkbeker open te maken. Wil je nog meer melk? probeerde ik nog. Maar Jasper schuddde al huilend zijn hoofdje. Nee mama nee, snap me dan! Uiteindelijk duwde hij de drinkbeker in mijn mond en ging er een lampje bij me branden. Er zat alleen water in. Jasper wees weer naar de koelkast. Overdag krijgt hij altijd een klein beetje sinaasappelsap in zijn water. Dat wilde hij dus. Om drie uur 's nachts. Hij was boos omdat er alleen water in zijn beker zat. Toen had ik eigenlijk moeten zeggen: het is goed met je, 's nachts drinken we geen sap, dat is niet goed voor je tanden. Maar ik draaide snel zijn drinkbeker open en deed er een klein scheutje in. Jasper was meteen stil en ging zonder morren naar bed. Hij had zijn zin gekregen.