Eten

Afgelopen vrijdag waren meisje Lief en ik weer naar de cranio sacraal therapeut. Het is een heel verhaal... Olive eet namelijk nog steeds moeilijk. Sommige dagen helemaal niet en sommige dagen best redelijk maar het is altijd zo moeilijk om haar eten te geven. Kort gezegd: ze weigert haar mond open te doen voor het eerste hapje. Als dat eerste hapje er eenmaal in is dan krijg ik er meestal nog wel meer in (niet veel, maar genoeg) maar sommige dagen krijg ik dat eerste hapje er helemaal niet in. Het is geen smaak ding, het eten zelf staat haar tegen. Why??? vragen Adam en ik ons al maanden af. Wat is er toch? Inmiddels heb ik een hele truccendoos om dat eerste hapje in haar mond te krijgen en die trek ik drie keer per dag open. Afleiden is het kernwoord. De ene keer probeer ik het met speelgoed. Olive wijst zelf aan wat ze wil en Jasper pakt het dan en zet het op tafel, zodra ze met haar handjes naar het speelgoed gaat, breng ik het lepeltje naar haar mond. Dat werkt. Soms. De beker met water doet soms ook wonderen, Olive pakt de beker op en als ze haar mondje open doet om een slokje te nemen, ga ik snel met het lepeltje de drinkbeker voorbij. Heel soms heb ik in mijn ene hand haar speentje en in mijn andere hand het lepeltje. Wreed, maar toch... dat eerste hapje moét er in. Olive doet haar mond open voor speen en krijgt snel van de andere hand een hapje. In het aller uiterste geval doe ik wat eten op mijn vinger, pak met mijn ene hand haar koppie zodat ze niet weg kan draaien en laat haar dan van mijn vinger proeven. Nee prettig is het niet, maar daarna eet ze vrolijk de rest op, dus ik moet wel. En dan zijn er dus de dagen dat ze echt weigert, soms dagenlang. Ze wil het niet, draait en draait in haar kinderstoeltje van de ene naar de andere kant, weg weg weg van het lepeltje. Why? Why??? De cranio meneer die volgens mij een soort baby fluisteraar is, legde zijn ene hand op haar ruggetje en de andere hand op haar borst en concludeerde: Slijm. Adam en ik hadden zelf al bedacht dat het het slikken moest zijn, of slijm. Slijm dus. En snot. Iedere ochtend stroomt het snot uit Olives neusje, ongeveer een uur lang en daarna is het klaar voor de rest van de dag. Als babietje van drie maanden had ze volgens de therapeut een buikje vol met snot wat ze netjes uitspuugde na de behandeling. En nu dus wellicht nog steeds. Ja hij wilde er wel aan werken. De volgende ochtend werd Olive, wonder, wakker zonder snot. Ook zonder eetlust. Drie dagen lang bleef haar mond dicht. Op dag vier wilde ze haar mond wel weer open doen, maar werd ineens ziek met hoge koorts en toen kwam het eten, wat ik er met veel moeite in kreeg, weer uit. En nu wacht ik op de volgende behandeling. Vrijdag gaan we weer. Ik heb een heel klein beetje hoop dat het beter wordt, maar ik houd mijn truccendoos nog even open.